این که میدان شهدا در محله ماست، دلیل خیلی کمی است که بخواهیم اسم محله‌مان را شهدا بگذاریم. حتی مسجد شهدای انقلاب هم دلیل کافی نیست برای این نام‌گذاری. شاید شهیدان مسجد فائق که نفَس‌شان حیات محله‌مان است دلیل خوبی باشد؛ اما ما بیشتر ازاین داریم.
وقتی اسم یک کوچه را به نام شهید می‌گذارند، آن کوچه است و آن شهید. وقتی نام هیئتی را می‌گذارند هیئت شهدای گمنام، آن هیئت است و هزاران شهید گمنام. ولی وقتی اسم محله‌ای را «شهدا» می‌گذارند، آن محله است و صدها هزار شهید. آری ما از همه ظرفیت‌ها استفاده کرده‌ایم. چه افتخار بزرگی... محله همه شهدا...
این طوری نشریه را با یک توسل شروع می کنیم. توسل به شهدا. ما که مردنی هستیم و نشریه هم اگر با نفس شهدا گرم نشود، می‌میرد. برای همین به خودشان می‌سپاریم که اگر خیر ما را در ادامه آن دیدند، عنایت ویژه‌ای بکنند. به هر حال آن در قهقهه مستانه‌شان عند ربهم یرزقون‌اند.
خدا را شکر که در این محل نام و نفس و حضور شهیدان بسیار است. انصافاً هم مسجدی که شهید دارد، صفایش فرق می‌کند. به امید روزی که هر مسجدی منزل‌گاه یک یا چند شهید باشد که در آن صورت «محله شهدا» از جنس دیگری خواهد شد...