اگر بلندگویی جلوی هر کدام‌مان بگذارند، می‌توانیم ساعت‌ها از اشکالات خانواده و محله و شهر و کشور و دنیایمان بگوییم و ناله‌ها بکنیم. حتی بعضی‌هایمان خیلی خوب راه‌حل می‌دهیم. مثلا فلانی باید این کار را بکند تا اقتصاد حل شود و دیگری فلان کار را نکند تا بحران فرهنگی ایجاد نشود.
کافی است کلمه «اعجاز قرآن » را در گوگل جستجو کنیم تا بفهمیم از شرق تا غرب عالم معجزه قرآن را در چه چیز می‌دانند؟ بعد از اعجاز ادبی، یا درباره مباحث علمی نوشته‌اند، یا کسانی را که به قرآن بی احترامی کرده‌اند و مسخ شده‌اند،گزارش نموده‌اند. حتی هیچ خبری از کسانی که با قرآن شفاء پیدا کرده‌اند، نیست. درحالی که نه اعجاز علمی ادعای قرآن بوده است و نه مسخ شدن توهین‌کنندگان، حداقل یک آیه «وَ ننَُزِّلُ مِنَ القُْرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ 1» وجود داشت که آن را هم کسی بها نداد. انگار این قرآن دیگر معجزه نیست!
وضویش نیم ساعت طول می‌کشد! چنان دقتی به خرج می‌دهد که نماز جماعت از کفش برود. اگر وضو آن‌قدر طول بکشد که اعضای قبلی خشک شوند، وضو باطل است. در ضمن در روایت وسواس در وضو عملی از شیطان شمرده شده است. (توضیح المسائل مراجع، مسئله 299)
وَصَلُّوا مِنَ الْمَسَاجِدِ فِی بِقَاعٍ مُخْتَلِفَةٍ فَإِنَّ کُلَّ بُقْعَة
ٍ تَشْهَدُ لِلْمُصَلِّی عَلَیْهَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ
در مساجد مختلفی نماز بخوانید!
روز قیامت، هر مکانی به طور ویژه برای نمازگزارش شهادت می‌دهد.
راویان مورد اعتماد از مولا امام صادق علیه السلام نقل کردند:
بحار، ج80: ص384
کودکی در میان صفوف جماعت ایستاده. چنان با او تلخی می‌کند که کودک هم از مسجد بدش بیاید و هم از مسجدی. فاصلهاى که از ایستادن یک طفل در صف جماعت ایجاد مىشود به حدى نیست که اتصال دیگران را به هم بزند. نماز کودک ممیز نیز در صورتی که درست ادا شود، صحیح است.
(ر.ک توضیح المسائل امام، ج1، ص508)
حکایت تب اربعین
پیرمردی عصا می زند و می ترسد که نرسد...
مادری بچه ی سه ساله اش را سوار جعبه نوشابه ای کرده و با تسمه ای می کشدش، چهارصد کیلومتر را، و بچه در تکان های جعبه غرق لذت است...
پسر پدرش را روی ویلچر هل می‌دهد و دست خواهر کوچکش را گرفته و هیچ خاطرش رنجیده نیست...
وَمَنْ أَتَاهَا مُتَطَهِّراً طَهَّرَهُ اللَّهُ مِنْ ذُنُوبِهِ وَکُتِبَ مِنْ زُوَّارِهِ
عقیده داریم
کسی که پاک و پاکیزه به مسجد برود، خدا او را از گناهانش پاک می‌کند و در کتاب زائرانش نوشته می‌شود.
امام صادق علیه السلام، بحار الانوار، ج80: ص384
وقتی می‌گوییم تدبر یعنی «منسجم فهمیدن کلام خداوندی» که به صورت حکیمانه‌ای کلامش را تدبیر کرده است، یعنی تدبر دیگر تفکر و تعمق و تفسیر و تاویل نیست. پس دیگر نباید نگران تفسیر به رأی بود و یا انتظار مطالب عمیق و تاویلی داشت که جز از معصوم بر نمی‌آید. زیرا قرار نیست حرفی از غیر ظاهر قرآن زده شود، بلکه هر چه هست، همان متن الهی است که بشر را به عجز آورده است.
«بسیجی‌ها و مسجدی‌ها همیشه با هم دعوا دارند. مثلا در مسجد ما...» این جمله‌ای است که شاید همه ما آن را شنیده‌ایم. اما اگر تا آخر حرفِ طرف را گوش دهیم، می‌بینیم که ای بسا بحث یک جوان با خادم در مورد روشن و خاموش کردن چراغ‌های مسجد را به حساب دعوای بسیج و مسجد گذاشته است. چه اشتباه وحشت‌ناکی! چرا یک مساله کوچک را این قدر بزرگ می‌کنند؟!
ممکن است که در بعضی جاها پیر و جوان نتوانند هم‌دیگر را تحمل کنند و چالشی با هم داشته باشند ولی آیا این به معنی دعوای بسیج با مسجد است؟ چه بسیار مساجدی که امام جماعت آن‌ها فرمانده بسیج است و رابطه آن‌ها با هم مثل رابطه امام و امت- البته در اندازه کوچک مسجدی- شده است. چرا بعضی‌ها این‌ها را نمی‌بینند؟
سجده که می‌رود همه انگشتان پایش روی زمین است غیر از شست
. در سجده سر دو انگشت بزرگ پا باید روی زمین قرار گیرد.
(ر.ک توضیح المسائل امام، مسئله 1063)
