زیاد برایتان اتفاق افتاده که وقتی در مقابل تلویزیون قرار می‌گیرید، مدام با کنترل از راه دور، از این شبکه به آن شبکه، کانال‌های تلویزیونی را تغییر می‌دهید. البته کسانی که از ماهواره استفاده می‌کنند که دیگر هیچ!، از دایره‌ای بسیار بسیار وسیع برای انتخاب برخوردارند. این انتخاب‌ها می‌تواند هر برنامه‌ای منطبق با علایق و توجه مخاطبان باشد، از برنامه‌های آموزشی و مذهبی و دینی گرفته تا موزیک ویدئوها و ترانه‌های خوانندگان این ور آب! و آن ورآب! و حتی سریال‌های فارسی وان و یا شبکه من و تو!!. در کنار این جریان، فضای جدید ایجاد شده توسط رسانه‌ها، حتی پیامک‌های تلفن همراه، شما و ما ر‌ا روزانه و هر لحظه در معرض پیام‌هایی قرار می‌دهد که همه این‌ها زندگی و روابط اجتماعی و فردی را تغییر می‌دهد.

در رثای شور حسینی
بارها این جمله را شنیده‌ایم: عزاداری هم شور می‌خواهد و هم شعور. اما این جمله معمولا به نفع شعور و به ضرر شور تمام می‌شود. بله قطعا هر چه فهم ما از پیام اباعبدالله –علیه السلام- و نهضت او بالاتر رود اشکمان با ارزش‌تر خواهد بود. اما حسین –علیه السلام- شعار شیعه است و باید فریاد زده شود. اصلا هر آنکه شعورش بیش، شورش بیشتر! اصلا همین‌ها باید شورش را دربیاورند!
ائمه اطهار –علیهم السلام- در ماندگاری پیام عاشورا تلاش زیادی را به کار بسته‌اند. چه روایت‌هایی که در مدح مادحین اباعبدالله-علیه السلام- وارد نشده و چه ثواب‌هایی که برای عزادار او نوشته نشده. زیارت اربعین هم که از نشانه‌های مؤمن است. ذلِکَ وَمَن یُعَظّمْ شَعَائِرَ اللّهِ فَإِنّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ (حج/32)

تاملی بر جذب و تثبیت نوجوانان به مسجد

1- نوجوانی دوره جالبی است؛ مثلا یک نوجوان می‌تواند اندازه یک بزرگ‌سال بفهمد، هرچند تجربیات کم‌تری دارد و خیلی چیزها را درک نکرده است. نوجوانی دوره بلوغ است؛ تغییرات مهمی جسمانی، عقلی، روان‌شناسی و اجتماعی برای نوجوان اتفاق می‌افتد. نوجوانی دوره مهمی است؛ نوجوان مایل است در نظام اجتماعی، نقش‌آفرینی کند. مهم‌تر از همه، نوجوانی دوره سرنوشت‌سازی است؛ چرا که دوره انتخاب‌های مهم است: انتخاب‌های مهم مسیر زندگی. بی‌تعارف باید گفت هر کسی در پایان نوجوانی (مثلا 18 سالگی)، باید آماده ایفای نقش موثر در جامعه باشد. هستید؟ هستند؟ 

این که میدان شهدا در محله ماست، دلیل خیلی کمی است که بخواهیم اسم محله‌مان را شهدا بگذاریم. حتی مسجد شهدای انقلاب هم دلیل کافی نیست برای این نام‌گذاری. شاید شهیدان مسجد فائق که نفَس‌شان حیات محله‌مان است دلیل خوبی باشد؛ اما ما بیشتر ازاین داریم.

وقتی اسم یک کوچه را به نام شهید می‌گذارند، آن کوچه است و آن شهید. وقتی نام هیئتی را می‌گذارند هیئت شهدای گمنام، آن هیئت است و هزاران شهید گمنام. ولی وقتی اسم محله‌ای را «شهدا» می‌گذارند، آن محله است و صدها هزار شهید. آری ما از همه ظرفیت‌ها استفاده کرده‌ایم. چه افتخار بزرگی... محله همه شهدا...