کوتوله بودن درد بزرگی است. حتی از کور و کر بودن هم بدتر است! البته پرواضح است که منظور، کر و کور و کوتوله ظاهری نیست، بلکه کوچک‌مغزانِ کوردل که حقایق آشکار را نمی‌بینند و دست به انکارِ واقعیت‌ها می‌زنند، مد نظر است. مثل کسی که اول‌شخص عالم، پیامبر اعظم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را می‌بیند و می‌فهمد که پیام و کلام او از جنس حرف‌های بشری نیست و نورانیت و ماندگاری آن تابع قوانین دنیوی نخواهد بود، آن وقت چون ابلهان در مقابل رسول‌الله قد علم می‌کند و او را ناقص و دم‌بریده می‌خواند. احمق!

آیا فقط مساله، پسرنداشتن پیامبر بود؟ شاید اگر پیامبر ده‌ها پسر هم می‌داشت، باز این کوتوله‌های کوربین همین حرف احمقانه را تکرار می‌کردند. چرا؟ چون کوتوله‌اند!‍ چه دلیلی بهتر و قوی‌تر از این؟ اگر این نبود که تا صدها سال بعد با کاریکاتور و فیلم و جک، خودشان را نمی‌کشتند تا شاید بتوانند کمی از شأن پیامبر را پایین بیاورند!
حالا بیا و ببین کسی که اندکی پاک‌دل و سالم‌قلب باشد، چگونه می‌نگرد؟ او پیامبر را صاحب خیر کثیر می‌داند. یعنی هر چه را که تو فکرش را بکنی، اگر از جنس خیر و نیکی و پاکی باشد، حدِ نهایتش را پیامبر دارد. آیا این خیرها تمام می‌شود؟ هرگز!
قرآن خیر کثیر است؟ بله، پس پیامبر صاحب آن است. فرزندان پاک چه؟ آن هم بله، پس پیامبر از آن بهره دارد. و چشمه‌های بهشتی؟ باز هم بله؛ پس آن‌ها هم در اختیار رسول‌الله خواهد بود... آری، همه این‌ها نمونه خیر کثیر یا همان «کوثر» است اما چه کنیم که کوردلانِ کوتوله این را نمی‌فهمند. راستی اگر فرزندان پاک از مصادیق کوثر هستند، بالاترین و عزیزترین آن‌ها برای پیامبر کیست؟ آیا کسی جز پاره‌تن ایشان، حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها است؟
پس ای پیامبر، بدان که ما به تو کوثر- این خیر کثیر جاودان - را دادیم و از این رو باید به شکرانه آن نماز بخوانی و قربانی کنی. در ضمن بدان آن دشمن کوردل و کوتوله‌ای که تو را ناقص خوانده خودش ابتر و دم‌بریده است...
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ (1) فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ (2) إِنَّ شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ (3)